Het strategie genre wordt op consoles vaak maar weggelaten, omdat nog niemand het platform der strategie spellen heeft weten te verslaan, de computer. Het grootste gemis bij een controller is gewoonweg het snel en makkelijk slepen van units en het selecteren ervan. Er is al geprobeerd om dit te vervangen door voice command of de gameplay maar kort en simpel te houden, maar elke keer blijkt dit toch geen groot succes. De nieuwste game van Sega, Stormrise, gaat het nu wederom proberen om het strategie genre op de consoles goed werkend te krijgen. Ik hoop al een hele lange tijd op een leuke en goed speelbare strategiegame voor de consoles en nu met het nieuw “whip select” hoop ik dat dit het geval zal zijn.
Milieuproblemen een halt toeroepen
Stormrise vertelt een verhaal over de nabije toekomst dat de mens het lukt om de natuur onder zijn controle te krijgen. Dit met een enorm slim systeem met schilden, waardoor de mens alles kan beïnvloeden, zorgt ervoor dat de natuurproblemen zijn verdwenen van de aarde. Maar op een bepaald moment neemt de natuur wraak en zorgt ervoor dat de gehele planeet verwoest wordt door vuurstormen. Er is een handjevol mensen die overleven die zichzelf de Echelon noemen. Ook ontstaan er een groep wezens genaamd de Sai, een soort gemuteerd ras, wat redelijk wat weg heeft van de mens. Deze twee groepen komen, hoe kan het ook anders, in een oorlog met elkaar verstrikt en hier kom jij als speler in het verhaal terecht. Door dit verhaal zal jij met een verwoeste aarde te maken krijgen, waarbij de hele game grijs en grauw is. Het verhaal is redelijk diep uitgewerkt en het intro filmpje helpt hier zeker aan mee. Ook de twee groepen zorgt voor een automatische splitsing tussen goed en kwaad, waarmee jij genoeg weet om de vijand met de grond gelijk te maken. Het is zeker een leuk verhaal die bij de game past en heeft zeker ook nog enige diepere betekenis, dat wij als mensen beter voor de aarde moeten zorgen.
In deze strategie game zitten een aantal vernieuwingen, waarvan het spelen op meerdere hoogtes de eerste is. Dit is eigenlijk een punt wat ik persoonlijk nog niet eerder had gezien en dit brengt een extra diepgang met zich mee. Zo is het mogelijk om snipers op een hoog gebouw neer te zetten, of door goed gebruik te maken van verschillende verdiepingen de vijand van achter aan te vallen. Dit werkt in deze game erg goed. De units reageren erg goed en exact als jij ze naar een punt leidt, hoewel er soms wel een nadeel is. Het komt geregeld voor dat jij ze naar een dal wilt sturen en jij denkt dat ze gewoon naar beneden lopen, maar integendeel, ze moeten dan ineens helemaal omlopen om daar te komen. En dit kan nog wel eens verwarrend zijn. Wat ons meteen brengt op de besturing en manier van spelen.
Just Whip it!
In deze strategie game moet je eigenlijk een nieuwe manier van spelen aanleren. Je kunt deze game namelijk niet spelen als een vergelijkbare titel op de pc. Dit heeft alles te maken met het nieuwe systeem “Whip Select”. In deze game kijk jij per unit in third person view over hun schouders mee. Met de linker analoge stick kun jij met je unit rondkijken en commando’s geven en de ‘A’ knop gebruik je om ergens heen te lopen of om aan te vallen. Maar als jij dan naar een andere unit wilt gaan, gebruik je de rechter analoge stick. Zodra je de rechter stick een richting op beweegt verschijnt er een lijn vanuit het midden die je dus naar een unit kan richten. Raak je de unit met de lijn en je laat de rechter stick los dan heb jij de unit geselecteerd. En dit werkt wonderbaarlijk erg goed en erg snel. Maar er is een toch een grote maar aan dit verhaal. Doordat je maar 3 units tegelijk kunt selecteren en commando’s kunt geven, zul jij heel snel heen en weer moeten schakelen. En hier komt dus het opnieuw leren van een strategie game om de deur kijken. Ik geloof best dat dit een erg goed systeem is, maar het speelt toch niet zo heel erg lekker en dit heeft met de twee dingen te maken. Ten eerste kun jij niet al je units selecteren en is er voor de spelers die graag enorme legers bouwen dus weinig te zoeken in deze game en ten tweede heb je geen overzicht. Een strategie game draait er namelijk om dat jij overzicht hebt over alles wat er gebeurt. Het gebeurde mij geregeld dat ik gewoon units uit het oog verloor omdat ik even ergens anders een paar units aan het verplaatsen was. En dan het snel handelen blijkt achteraf toch ook minder snel te gaan. Je moet dan snel de juiste unit selecteren de goede commando geven en dit allemaal in enkele secondes. En dit werkt toch niet zoals je zou willen. Eigenlijk geeft deze besturing je een dubbelgevoel, aan de ene kant heb je het gevoel van dat het werkt, maar aan de andere kant weer niet. En dit is erg jammer.
Strak en vloeiend
Deze game bevat een redelijke hoeveelheid aan verschillende units en al deze units zijn erg goed uitgewerkt, vormgegeven en geanimeerd. Alles beweegt soepel en vloeiend over het speelveld wat een verademing is. Want de game speelt zich zo dicht op de units af dat mindere graphics niet mee hadden geholpen aan de ervaring van deze game. Ook de details en tussenfilmpjes zien er erg goed uit. En de leuke soundtrack maakt de verpakking van deze game zeker compleet. Wel had ik graag iets meer kleur gezien in de verschillende levels, maar dit is een keuze geweest van de setting van deze game.
Tenslotte brengt deze game ook nog eens een erg vermakelijke multiplayer met zich mee. Allebei de spelers hebben dan evenveel nadeel van de besturing en ook de gevechten zullen hierdoor leuker zijn. Bovendien maakt dit het hoogteverschil ook des te leuker om gebruik van te maken. Waarmee Stormrise eigenlijk een middelmatige tot goede game is geworden. Het ligt voornamelijk eraan of jij de besturing goed vindt werken en of jij je manier van spelen kunt omgooien, want de manier van besturen werkt wel. De rest van de game is namelijk goed uitgewerkt, de (hoeveelheid) units, mogelijkheden, de graphics, het verhaal en de multiplayer. Een goede poging met een leuk resultaat.