Een aantal jaar geleden wist Square Enix de wereld op zijn kop te zetten met de aankondiging van de game Octopath Traveler. Deze nieuwe RPG kwam met een twist: HD-2D. Een techniek waarbij 16-bit pixelart en 3D objecten worden gecombineerd met moderne technieken zoals particle, licht en schaduweffecten. Het resultaat is een prachtige mix van de klassieke 16-bit artstijl met de mogelijkheden van nu. De game wist bovendien de speler een diep verhaal, vechtsysteem en een wereld met honderd uur speelplezier voor te schotelen. 5-6 jaar later neemt het vervolg de succesformule van het eerste deel en probeert er eigenlijk zo weinig mogelijk aan te veranderen. Dit is geweldig nieuws voor nieuwe spelers, maar fans van het eerste deel zullen dit iets minder toejuichen. Het eerste deel had namelijk één groot nadeel.
Acht nieuwe helden en verhalen
Octopath klinkt niet alleen cool maar staat ook voor het feit dat de game acht verschillende helden en paden volgt. In het tweede deel hebben we nu acht compleet nieuwe helden met elk hun eigen verhaal. De helden van het eerste deel waren interessant, maar de verhalen konden alsnog wel wat variatie gebruiken. Gelukkig weet het vervolg dit probleem te verhelpen. Een paar voorbeelden zijn: een meisje, opgegroeid tussen wilde dieren, moet het bos redden van een groot kwaad, een magiër die zijn familie is kwijtgeraakt, wordt verraden en vervolgens moet ontsnappen uit een gevangenis en een danseres op zoek naar roem. De acht helden zijn lekker verschillend en dit zorgt ervoor dat er voor iedereen wel een personage tussen zit die je het meeste aanspreekt. De game geeft je aan het begin de keuze om één van deze acht helden te kiezen en daarmee het verhaal te starten. Je verkent vervolgens de enorme wereld op zoek naar de andere zeven helden. De personages leunen vaak op stereotypes die we vaker in JRPGS’s, regelmatig gemaakt door Square Enix zelf, hebben gezien. Gelukkig weet de game er in meeste gevallen een frisse draai aan te geven. Dit zorgt ervoor dat elke introductie en eerste hoofdstuk van een personage erg tof is.
Wanneer je een nieuwe held tegenkomt, zul je ze vragen of ze mee willen doen met je groep en krijg je ook de kans om hun eerste hoofdstuk te spelen. De tip hier is om dit ook zeker te doen, ondanks dat de game je de keuze geeft om dit over te slaan. De eerste hoofdstukken zijn de beste manier om een personage te leren kennen, zowel qua achtergrond als speelstijl. Een mooie bonus is dat je zelfs de extra voorwerpen die je hebt verzameld meekrijgt. Dit maakt de game natuurlijk wel ietsjes langer, maar met een JRPG sta je open om tientallen uren een diepe wereld in te duiken en deze eerste paar uurtjes horen er zeker ook bij. Het grote nadeel van het eerste deel komt hier wederom naar voren. De acht helden hebben elk een tof eigen doel, maar ze overlappen erg weinig en de helden praten minimaal met elkaar. Bij andere Square Enix titels is vaak juist die interactie tussen de vreemde helden de grootste charme om de tientallen uren door te spelen. Van een ontwerpoogpunt is het een knappe puzzel geweest om de helden over de wereld te verspreiden en iedereen een goede introductie te geven. Maar qua uitwerking is er zeker nog wel wat op aan te merken.
Een groot doolhof
Solistia, de wereld van Octopath Traveler II, is geen grote open wereld, maar lijkt meer op grote steden verbonden door vele paden. Deze paden zitten natuurlijk bomvol vijanden en de paden spelen vaak met de vormgeving. De diepte die wordt toegevoegd, ziet er tof uit, maar kan er ook voor zorgen dat het soms niet duidelijk is waar je wel en niet heen kunt. In dit deel wordt je gelukkig veel beloond om te ontdekken en elk hoekje die je verkent, leidt naar een schatkist of een nieuwe plek. Dit doolhof van paden zorgt ervoor dat je niet blind een quest marker kunt volgen. Je zult hierdoor regelmatig de verkeerde kant oplopen en dit kan soms erg frustrerend zijn. Je wilt namelijk graag verder met het verhaal. Dit zou geen ramp zijn mits er geen vijanden rondliepen op al deze paden. De vijanden kun je niet zien en het is dus altijd een verrassing wanneer je aangevallen wordt, zoals we van vele andere RPG’s kennen. Maar dit voegt wel flink wat extra grinden toe. Grinden is hier een vast onderdeel en het verkeerd lopen en verkennen maakt het grinden wel een stuk aangenamer. Ook zul je bij elk nieuw deel of pad ook een suggestie te zien krijgen voor het level wat je moet zijn. Dit is geen tip, maar een vereiste. Je denkt misschien als ervaren RPG speler dat je hier wel doorheen kunt worstelen, maar het tegendeel is waar. Je zult in veel gevallen na één aanval er al uit liggen en moeten herstarten bij het laatste save punt. Voordeel is dan weer wel dat de game je hiermee mooi stuurt naar de plekken waar je voortgang kunt maken zonder dat je volledig verdwaalt om zo je helden in level te laten stijgen.
Het vechtsysteem is en blijft naast de interessante verhaalstructuur en visuals het onderdeel waarom je de game wilt verder spelen. Zo zul je turn-based je helden opdrachten kunnen geven om de vijanden aan te vallen. Elke vijand heeft bepaalde aanvallen waar ze zwakker voor zijn en het grootste spelletje is dan ook om die zwakheden te ontdekken. Je kunt bovendien je aanvallen ook versterken en hoe langer je wacht hoe groter de bonus is. De grootste toevoeging is dat elke held nu ook na genoeg keren geraakt te worden een speciale actie kunnen uitvoeren. Dit kan bijvoorbeeld twee aanvallen in één beurt zijn of je magie aanval richten op een enkele vijand. Het timen van dit alles is waar de game erg sterk naar voren komt en je verdwaalt niet in de grote hoeveelheid soorten aanvallen en voorwerpen die je een personage moet geven. De kracht zit hem namelijk in de combinatie van de helden en hoe je de aanvallen en acties op de juiste manier timed voor de hoogste schade.
Dag en nacht aan het werk
Een andere kleine toevoeging op papier is de mogelijkheid om de tijd te veranderen van dag naar nacht en weer terug. Dit heeft een paar voordelen. Wil je flink grinden? Tijdens de avond komen er sterkere vijanden voor op de paden wat ook meer ervaringspunten oplevert. Ook kun je de extra vaardigheden van de helden in de steden in sommige gevallen alleen overdag of ’s nachts inzetten. Zo kun je alleen van iemand stelen in het donker of kun je alleen overdag mensen ondervragen. Helaas merk je al snel dat er overlap is tussen deze vaardigheden en dat sommige acties veel beter zijn dan andere. Zo kun je met de dief Throné spullen stelen van mensen die je tegenkomt. Je kunt ook met Osvald iemand overvallen om spullen te stelen. Als je iemand overvalt, zul je een geheel gevecht aan moeten gaan, maar bij stelen is het alleen op een knop drukken. Iets stelen doe je dus automatisch veel meer dan iemand overvallen. Het is dan weer wel tof om te zien dat juist deze acties voor sommige personages het manier van vertellen flink verandert. Zo is Temenos de klerk echt een detective en moet hij op onderzoek uit om aanwijzingen te vinden. En laat Osvald regelmatig zijn gedachten weten door deze aan de speler te vertellen. Het zorgt er allemaal voor dat het nooit saai wordt om de verschillende verhaallijnen te volgen.
De verschillende beroepen die de helden kunnen aannemen zijn wederom ook aanwezig in dit deel. Dit zorgt ervoor dat je naast de meer voorbepaalde opbouw van je held, je ook secundaire aanvallen kunt toevoegen die je held unieker maakt. Het vinden van deze beroepen kan nog flink ingewikkeld zijn en gebeurt pas ver in de game. Je wordt veel gevraagd om in de game te experimenteren en veel save punten is dan ook je beste redmiddel. Personages die je niet meeneemt, steigen niet automatisch in level. Dit zorgt er vaak voor dat je terug moet gaan om iets meer te grinden of flink blijft hangen bij je favoriete combinatie helden. Het grote minpunt dat de helden weinig met elkaar te maken hebben wordt door dit punt alleen maar versterkt.
Eén van de beste RPG’s
Ondanks de min- en kritiekpunten op de game is dit alsnog één van de beste RPG’s die je op dit moment kunt spelen op de Nintendo Switch. De game ziet er prachtig uit, verteld acht interessante verhalen met acht diverse helden en speelstijlen en gaat gepaard met een heerlijke soundtrack. De wereld beloont de speler nu veel meer om op onderzoek te gaan en het grinden is iets minder pijnlijk gemaakt in deze titel. De presentatie is tot de puntjes uitgewerkt en de tekst is in vele gevallen ook ingesproken. Het vechtsysteem is een heerlijke balans tussen turn-based en experimenteren om de juiste combinaties te vinden. Het is alleen zo jammer dat die acht paden van de helden zo weinig met elkaar te maken hebben.
Origineel artikel gepubliceerd op: www.evilgamerz.com