Het begint allemaal veelbelovend. De eerste minuten in Vessels of Decay zijn tof en mysterieus. De game doet denken aan The Legend of Zelda, maar dan met een donker randje. De sfeer is dik in orde en de pixelart is ronduit fenomenaal. Op zowel de Nintendo Switch als de nieuwere Switch 2 oogt het spel als een klein indie-meesterwerkje, met scherpe animaties in een toffe, verwilderde wereld. Dit zou nog weleens een echte magie kunnen zijn voor Nintendo Switch-eigenaren.
Een wereld die leeg aanvoelt
Helaas is die magie van korte duur. Hoe langer je speelt, hoe duidelijker het wordt dat de prachtige buitenkant niet in verhouding staat tot wat daaronder schuilt. Vessels of Decay is een vrij traditioneel actie-avontuur met RPG-elementen, waarin je als de zussen Freja en Mud op zoek gaat naar mysterieuze wezens om hun overleden moeder tot leven te wekken. De makers hebben een Scandinavische achtergrond, en de folklore wordt gemengd met de post-apocalyptische wereld. Maar het verhaal dat aanvankelijk wordt neergezet, verdwijnt na het openingsuur vrijwel volledig naar de achtergrond. Het is alsof de makers zijn vergeten om de game verder te vullen met meer inhoud.
Dit zorgt ervoor dat de wereld in deze game echt leeg aanvoelt. Je loopt door tientallen prachtig ontworpen ruimtes, grotten, metrostations en vervallen gebouwen, en telkens verwacht je iets te vinden: een stukje geschiedenis, een voorwerp, een bericht, iets. Maar er is niets. Geen beloning voor je nieuwsgierigheid. De game lijkt een rijke wereld te suggereren, maar slaagt er niet in die ook daadwerkelijk te vullen. Veel van de schitterende pixel art loop je achteloos voorbij. En dat is frustrerend. Het oog wil wel, maar het blijft volledig bij wat de speler er zelf bij kan bedenken.
Springen in afgronden
De gameplay is in de basis erg solide. De puzzels voelen herkenbaar en leunen duidelijk op het Zelda-recept: zoek een schedel, plaats deze op een pilaar, activeer een deur, ga verder. Niet revolutionair, maar het werkt. Je wisselt hier ook tussen de twee zussen, elk met hun eigen mogelijkheden. De krachten die Freja gaandeweg verkrijgt zijn interessant. De spike-aanval waarmee je schakelaars activeert is leuk gevonden en voelt functioneel. Maar waar je hoopt op creatieve toepassingen van de rest van je arsenaal, blijft het gebruik van andere krachten, zoals een explosie of een schaduwaanval, onderbelicht. Het helpt ook niet dat de game hier weinig uitleg over geeft en het kan best zijn dat ik volledig een functie van een van deze aanvallen over het hoofd heb gezien.
De platformelementen daarentegen zijn verschrikkelijk. Springen voelt onnauwkeurig, maar wat het echt ondragelijk maakt is de vertraging na het landen. Je landt, en moet vervolgens een seconde wachten voordat je weer kunt springen. In een game waar je al vroeg wordt achternagezeten door een groot zwijn, is dit een doodzonde. Te vaak ben ik de afgrond in gedonderd omdat Freja besloot een adempauze te nemen op het moment dat ik sprong. Daarbij komt nog dat je regelmatig over smalle balken moet lopen, en dat gaat met de snelheid van een slak. Het voelt alsof de game je expres tegenwerkt om de weg van A naar B zo pijnlijk mogelijk te maken.
Bugs en de besturing
De besturing is simpel op te pakken, en er wordt zelfs creatief omgegaan met alle knoppen op de Switch. De standaard combat is redelijk soepel, en het indrukken van de rechter stick om een vijand een finishing move te geven voelt lekker gewelddadig en stijlvol. Een tof detail dat net even anders aanvoelt dan de standaard aanpak. De speciale krachten zijn helaas minder makkelijk in gebruik. Die bedien je via een combinatie van de linker stick en schouderknoppen, en dat is net te ingewikkeld voor hoe snel je zoiets wilt gebruiken in een gevecht. Waarom je kracht niet gewoon laten uitvoeren in de richting waarin je beweegt? Dit had in deze game in veel gevallen zonder problemen gewerkt.
De game bevat helaas ook flink wat technische problemen. Tijdens gevechten blijven vijanden soms hangen in animaties, reageren knoppen niet, of moet je een checkpoint opnieuw laden omdat een baasgevecht niet correct verder gaat. Je blijft regelmatig in muren hangen of na het klimmen werkt de camera niet meer goed. Een enkele bug zie ik al snel door de vingers, maar je komt ze hier net te vaak tegen. De checkpoints werken ook niet altijd in je voordeel. Je levensbalk wordt niet gevuld, waardoor je in een onmogelijke situatie terecht kunt komen. Soms word je ook echt ver teruggezet, waardoor je een groot deel opnieuw moet doorlopen. Erg frustrerend als dat gebeurt vlak voor een eindbaas gevecht.
Een leeg gebeuren
En toch, ondanks al deze ergernissen, blijf je doorlopen. De wereld in Vessels of Decay ziet er simpelweg fantastisch uit. Je wil zien wat er om de volgende hoek ligt. De gameplay speelt verder redelijk lekker weg en je komt relatief makkelijk langs de vele eindbazen. Vessels of Decay is zo’n game die je met één screenshot en één muziekfragment over de streep trekt, maar je deels teleurstelt zodra je de controller oppakt. De vele bugs houden deze game echt tegen. De sfeer is cool en de gameplay is uitgebreid, maar de wereld voelt net te leeg aan, zelfs voor een game die zich afspeelt in een post-apocalyptische wereld.