Soms is één slimme vondst voldoende om een genre fris aan te laten voelen. The King is Watching bewijst dat met een simpele, maar briljante twist: je koninkrijk werkt alleen als je ernaar kijkt. Letterlijk. Waar andere city builders je overladen met knoppen en submenu’s, draait hier alles om waar het zicht van de koning op valt. Het resultaat is een unieke mix van koninkrijk bouwen, puzzelen, resource management en een erg pittige roguelike.
Een koninklijke blik
Het kloppende hart van deze game is het zichtveld van de koning: een Tetris-achtig vakje dat bepaalt welke gebouwen geactiveerd zijn. Kijk je naar een boerderij, dan wordt er graan geproduceerd. Focus je op de barakken, dan trainen je soldaten. Het is een game die je in een paar seconden oppakt en met in het begin drie vakjes heb je duidelijke focus. Maar al snel voelt je koninkrijk te groot, je zichtveld te beperkt en groeit de keuzestress. Wat doe je eerst? Meer hout verzamelen, soldaten trainen, of alvast vooruit plannen met het verzamelen van nieuwe spreuken? De keuze ligt bij de speler.
De druk ligt hoog, zeker in het begin. Je kunt in de eerste paar seconden al veel fouten maken. Zoals bij veel roguelikes krijg je flink wat voor je kiezen voordat de systemen beginnen te klikken. Pas als je een aantal runs hebt doorlopen en je een aantal upgrades hebt vrijgespeeld, zoals een paar extra startgebouwen of een hogere troepenlimiet, ontstaat er ruimte om strategisch vooruit te denken. Je begint te snappen wat je wel snel kunt oplossen en wat je miste tijdens de vele runs. Dit is een extreem diepe game, doordat elke seconde telt en er duizenden combinaties zijn die je kunt toepassen.
Nog maar een keer
Wat The King is Watching uitstekend doet, is het creëren van dat typische roguelike-gevoel: de drang om het nóg een keer te proberen. Elke run levert net genoeg voortgang en nieuwe ideeën op om je nieuwsgierigheid te blijven prikkelen. Je denkt constant: “Als ik nu eerder was gaan investeren in magie” of “Had ik die golf niet wat pittiger moeten instellen voor betere grondstoffen?” De upgrades zijn hier ook lekker tof en geven de speler niet slechts 1% meer schade bijvoorbeeld. Ze geven je extra gebouwen aan het begin, startgrondstoffen of een spreuk. Je kunt ook je tafel met adviseurs uitbreiden, die elk hun eigen voordelen hebben. Versla je eindbazen, dan zal de koning ook toegang krijgen tot nieuwe spreuken en vaardigheden.
Willekeurige elementen zijn volop aanwezig en dit maakt elke run anders. De ene keer red je het met een bepaalde strategie met gemak, terwijl je bij een vergelijkbare opzet tijdens een andere run nauwelijks langs de eerste eindbaas komt. Het verschil zit ‘m vaak in de keuzes die je maakt bij de voorspelling van de volgende golven vijanden. Kies je voor een veilige route, dan krijg je ook minder beloningen. Wie meer risico’s neemt, wordt hier goed beloond, maar het kan ook volledig misgaan. En dat is juist wat je wilt in een game als dit.
Slim wisselen, goed timen
Het beheren van je koninkrijk draait grotendeels om timing. Je hebt weinig ruimte, weinig tijd en weinig zicht. Inkomsten en resources zijn cruciaal en je wordt gedwongen om snel te schakelen tussen productie, eenheden bouwen en verbetering van je koninkrijk. Je kunt hier dan ook niet één enkele strategie toepassen. De eindbazen, waarvan er drie zijn die je elke keer moet verslaan om een hoofdstuk succesvol af te ronden, zijn lekker pittig. Je moet dus een sterke groep soldaten hebben om deze te kunnen verslaan. Je zult het niet redden met de standaard boeren. Gelukkig kun je ook spreuken verdienen en deze op het juiste moment inzetten.
Over spreuken gesproken: die zijn eigenlijk erg tof. Er zijn er veel, ze zijn gevarieerd en voelen allemaal krachtig. Van meteorietenregen tot verdovingsspreuken, de magie voegt een mooie laag toe aan het tactische geheel. Ze worden zelden een vanzelfsprekendheid en blijven altijd waardevol voor diverse situaties. Je kunt ze ook vaak maar één keer inzetten, waardoor ik nog wel eens mezelf voor de kop sloeg omdat ik de meteoriet net naast die grote groep vijanden liet landen.
Uithoudingsvermogen
Een volledige run vraagt om tijd en uithoudingsvermogen. Je moet drie eindbazen verslaan, wat op zichzelf al snel meer dan een half uur duurt, zelfs met de snelheid op 3x. Dat versnellen is handig, zeker tussen de golven door, maar het brengt ook risico’s met zich mee. De game is duidelijk ontworpen voor de standaard snelheid. Tijdens een aanval moet je snel schakelen, en op hogere snelheden is dat soms bijna niet bij te houden. De balans is goed, zolang je weet wanneer je het gas moet loslaten.
Wat wel ontbreekt, is de mogelijkheid om een run op te slaan. In een roguelike van dit formaat is dat een veelgevraagde functie en terecht. De ontwikkelaars hebben aangegeven dat dit op de planning staat, maar op het moment van spelen is het er nog niet. En dat betekent dat je een uur speeltijd moet reserveren per poging, anders is alle voortgang verloren.
Uniek stijltje
Grafisch ziet The King is Watching er netjes uit. De pixelart is overzichtelijk, stijlvol en vol humor, met heldere kleuren en goed onderscheid tussen eenheden en gebouwen. De personages zijn divers en grappig vormgegeven, en zelfs na meerdere runs is er nog zoveel te ontdekken. De interface is functioneel, al mag de grijze gezondheidsbalk van de muur wat duidelijker worden weergegeven. Sommige tekstblokken vallen er ook buiten, en ik verwacht dat dit snel wordt verholpen. Ultrawide support ontbreekt, maar dat zou vooral een visuele bonus zijn.
De muziek en geluidseffecten zijn basic, maar doen wat ze moeten doen. Ze zitten de gameplay niet in de weg en zorgen voor een rustige sfeer waarin je je volledig kunt richten op je koninklijke verantwoordelijkheden. De eindbazen en beloningen worden met veel aankleding aangekondigd, en dat helpt zeker.
Een koning waardige game
The King is Watching is een verrassend slimme en uitdagende roguelike met een unieke twist. De mechaniek van het zichtveld is een slimme vondst die de gameplay voortdurend spannend houdt. Voeg daar de bouw- en verdedigingscomponenten aan toe, samen met tientallen unlockables, spreuken, koningen en adviseurs, en je hebt een game die blijft boeien. De leercurve is pittig, de runs zijn (soms te) lang, en er is ruimte voor wat kleine verbeteringen, met name qua save-opties en visuele optimalisaties. Maar wat telt, is dat elke run voelt als een nieuwe puzzel. Voor liefhebbers van roguelikes, kingdom builders en strategische puzzelgames is The King is Watching een absolute aanrader.