Het is zeldzaam dat een game mij volledig weet in te pakken. Niet alleen vanwege de gameplay, maar door de gehele presentatie: het geluid, de sfeer, de personages en het schrijfwerk. The Drifter is zo’n game. Een point-and-click avontuur dat het genre eert, maar ook genoeg eigenzinnigheid toont om op te vallen tussen de vele retro-geïnspireerde titels. Met een pakkend mysterie, geloofwaardige personages en een setting die meer wegheeft van een grauwe noir-thriller dan van een doorsnee avonturenspel, weet The Drifter je van meet af aan bij de strot te grijpen. En dat is knap, in een genre dat voor veel spelers al lang is uitgestorven.
Verhaal met scherpe randjes
In The Drifter kruip je in de huid van Mick Carter, een man zonder vaste woon- of verblijfplaats die noodgedwongen per goederentrein terugkeert naar de stad voor de begrafenis van zijn moeder. Wat begint als een trieste thuiskomst, escaleert in een schokkende gebeurtenis: zodra Mick de trein verlaat, wordt er zonder waarschuwing op hem geschoten. Een groep onbekende aanvallers opent het vuur en Mick weet ternauwernood te ontsnappen. Vanaf dat moment ontvouwt zich een mysterie waarin niets is wat het lijkt. Waarom wordt hij belaagd? Wat is er aan de hand met de mensen in de stad? En waarom lijken vooral daklozen en zwervers het doelwit van iets veel groters?
Het verhaal van The Drifter is direct meeslepend. In korte tijd word je ondergedompeld in een wereld waarin paranoia, geweld en wantrouwen de boventoon voeren. Wat begint als een simpele zoektocht, groeit uit tot een dieper complot, eentje waarin ook de mentale gezondheid van de bevolking lijkt te wankelen. Het schrijfwerk is van uitzonderlijk hoog niveau: scherp, gelaagd en met veel diepgang. Mick’s stem, zowel letterlijk als figuurlijk, draagt enorm bij aan de sfeer. De voice-acting is het beste wat ik in tijden heb gehoord. Mick’s rauwe, schurende stemgeluid klinkt alsof hij dagelijks tien pakjes sigaretten rookt. Maar belangrijker nog: hij speelt zijn rol. De boosheid, het sarcasme, de verbazing, alles wordt geloofwaardig overgebracht. Hierdoor voelt de wereld levendig aan, zelfs als je alleen tegen een muur praat of over een verlaten perron loopt.
Lekker pixelart-stijltje
Visueel is The Drifter een lust voor het oog. De pixelart-stijl is gedetailleerd, sfeervol en bovenal effectief. Animaties zijn vloeiend en geven de omgevingen net dat beetje extra karakter. Zelfs als er niets gebeurt, zit er beweging in de achtergrond. De stijl roept herinneringen op aan klassieke games als Monkey Island, Indiana Jones and the Fate of Atlantis en Day of the Tentacle, maar dan met een lekker rauw randje. De soundtrack is eveneens noemenswaardig. Donkere synthklanken versterken het onheilspellende gevoel dat er op elk moment iets kan gebeuren. De toekomstwereld die hier wordt neergezet is grauw, realistisch en allesbehalve optimistisch.
Toch is The Drifter niet geheel zonder schoonheidsfoutjes. Zo wordt het scherm vrij vaak zwart bij overgangen. Dit lijkt vooral een technische keuze om tijd te besparen op animaties of om grote veranderingen soepel te verwerken. Begrijpelijk, maar het haalt af en toe de vaart uit de ervaring. De game ondersteunt daarnaast geen ultrawide-resoluties, wat voor sommigen een gemis zal zijn, al is het geen groot probleem.
Frisse spelelementen
Als traditionele point-and-click game houdt The Drifter zich grotendeels aan de bekende spelelementen van het genre. Je onderzoekt omgevingen, combineert voorwerpen, voert gesprekken en zoekt naar oplossingen voor steeds complexere puzzels. Toch weet de game voldoende fris aan te voelen. De puzzels zijn uitdagend, maar nooit oneerlijk. Elk raadsel voelt logisch aan, mits je goed oplet en goed op alles blijft klikken. Fijn is ook dat het spel geen overdaad aan nutteloze objecten bevat; elk item heeft een doel.
Het klassieke point-and-clickprincipe brengt soms wel frustraties met zich mee. Niet altijd is duidelijk wat je moet doen. Je zult regelmatig objecten op elkaar proberen te gebruiken, meerdere keren dezelfde handeling herhalen, of met elk personage in de buurt praten voor een kleine hint. Het hoort erbij, maar het kan voor ongeduldige spelers een drempel zijn.
Een interessante toevoeging is de manier waarop de game omgaat met falen. In sommige situaties kun je daadwerkelijk sterven. Maar in plaats van een ‘Game Over’-scherm, kijkt Mick terug met reflectie op zijn dood, alsof hij zich er op de een of andere manier bewust van is. Dit draagt niet alleen bij aan de sfeer, maar maakt ook duidelijk dat falen deel is van het leerproces. Het gebeurt bovendien zo naadloos dat je soms pas later doorhebt dat je daadwerkelijk gefaald hebt, in plaats van dat het bij het verhaal hoorde.
Conclusie
Dit is bij uitstek een titel die ik graag terugzie op console, bijvoorbeeld op de Nintendo Switch 2, waar dit soort verhalende games uitstekend tot hun recht komen. De game zou dan ook een mooie testcase zijn voor nieuwe muis- of touchscreenbesturing. Ik ben zo enthousiast dat ik zelfs graag meer delen zou zien in de stijl van deze game. The Drifter is een indrukwekkende, sfeervolle point-and-click game. Met sterke personages, een intrigerend verhaal, uitstekende voice-acting en een stijlvolle audiovisuele presentatie weet de game zich overtuigend te profileren als een van de betere avonturengames in jaren.
Zet deze op je wishlist, volg de ontwikkelaar, en bovenal: houd hem in de gaten. Want dit is een game die veel stof zal doen opwaaien.