Er zijn van die games die je niet wegblazen met een groot aantal polygonen, een enorm AAA-budget of de nieuwste slimme technologie. De game s.p.l.i.t is zelfs extreem kort, want na drie kwartier zie je de aftiteling al. En toch blijf je na het eind nog even stil zitten. S.p.l.i.t is een korte, verhalende horrorervaring en weet elke minuut vol spanning en angsten te vullen.
Sfeer boven spektakel
Je speelt s.p.l.i.t grotendeels op het scherm van een ouderwetse computerterminal: groene tekst op een zwart scherm. Geen muis, alles gaat hier met het toetsenbord. Je probeert dan ook samen met twee anderen een organisatie te hacken. De vergelijking met de eerste scène uit The Matrix ligt voor de hand. De sfeer en de donkere stijl lijken veel op elkaar. Dit is geen game die je aan het handje neemt. Je typt commando’s, bladert door directories en probeert puzzels op te lossen met wat je op het scherm kunt vinden. En als de camera even uitzoomt of je een object in je (low-poly) kamer bekijkt, wordt het alleen maar somberder.
De puzzels in de game zijn slim bedacht. Je gebruikt een volledig werkende DOS-interface om software te draaien, logs te analyseren en fouten in systemen te zoeken. Soms moet je bepaalde informatie combineren of de juiste directory vinden. Het is een game die je dwingt om goed op te letten en logisch te denken. Het verhaal wordt verteld via een chatkanaal. Je drukt zelf op je eigen toetsenbord om de berichten te typen, waardoor je het gevoel krijgt echt in een live-hack-sessie te zitten. Je kunt hier elke knop indrukken en is echt een slim idee. Alleen jammer dat je niet sneller kunt typen; het haalt net wat vaart uit dat anders toffe hackergevoel.
Audio en visuals
Visueel stelt de game niet veel voor. De 3D-modellen zijn simpel, de textures kaal. Maar dat lijkt hier een bewuste keuze. S.p.l.i.t ademt sfeer. Een duistere, industriële sfeer die voortdurend de indruk wekt dat er meer aan de hand is dan je ziet. De game laat veel open. Wat is jouw rol precies? Wie zijn je collega’s? Wat is het echte doel van deze missie? Je krijgt flarden mee, maar nooit het hele verhaal. Het doet denken aan de mysterieuze sfeer van Half-Life, zonder dat het ooit zo groots probeert te zijn.
Qua geluid doet s.p.l.i.t het ook rustig aan. Geen bombastische soundtrack, maar minimale audio die precies op de juiste momenten binnenkomt. De spanning zit hem in de stilte, de ambient geluiden en het gekraak van de interface. Het maakt de sfeer nog sterker. Je waant je in een zolderkamertje, waar elke tik op je toetsenbord de stilte verbreekt.
Kort maar krachtig
S.p.l.i.t is kort. Na ongeveer 45 minuten kun je het eerste einde bereiken. Wil je beide eindes zien, dan moet je de game opnieuw spelen, wat, dankzij de terminalinterface, de moeite waard is. Verwacht echter geen diepe herspeelbaarheid of verborgen zijpaden. Dit is een kleine ervaring, bedoeld om één of twee keer bewust te beleven. S.p.l.i.t is dan ook geen game die indruk maakt met techniek of lengte, maar wel sterk game design weet neer te zetten. Het is een sfeervolle, slim ontworpen ervaring die iets heel anders doet dan de meeste games. Voor fans van horror, Half-Life, The Matrix of vergelijkbare werelden is dit een dikke aanrader. Het is een klein stukje digitale horror dat echt onder je huid weet te kruipen.