In een tijd waarin multiplayer shooters vooral variaties zijn op hetzelfde recept: schiet, level up, verdien een skin en herhaal, is het verfrissend als een ontwikkelaar iets nieuws probeert. Midnight Murder Club kiest niet voor pracht en praal, maar voor een compleet ander uitgangspunt: duisternis. In Midnight Murder Club ben je gewapend met alleen een zaklamp, een pistool en je oren. Daarmee zet de game een dikke streep door de standaardverwachtingen van het genre en laat zien dat er nog steeds ruimte is voor vernieuwing in een genre dat al een hele tijd meegaat.
Licht is je grootste vijand
In Midnight Murder Club probeer je zoveel mogelijk in het donker te spelen met slechts een zaklamp als hulpmiddel. Zet je die aan, dan krijg je eindelijk zicht op je omgeving. Maar zoals je al kunt raden, maakt dit tegelijkertijd je positie bekend aan alle andere spelers. Zet je hem uit, dan loop je blind door het donker, met alleen de stofdeeltjes die verraden hoe je beweegt. Je kunt je tegenstanders natuurlijk wel horen: de deuren, de voetstappen en zelfs hun stem via de microfoon. Het is dan al een hele kunst om een speler te raken. In het donker beschik je namelijk ook niet over een cursor. Alleen met je zaklamp zie je waar je echt mikt. Dit creëert een hoop spannende momenten waarin je zo snel mogelijk probeert te schieten op iemand die zijn zaklamp durft te gebruiken of sneaky langs een haardvuur sluipt. In eerste instantie voelt dit log en onnatuurlijk, maar al snel blijkt dat juist deze spanning de game zo tof maakt.
Bij het gebruik van de microfoon krijgt de game een extra laag. Je kunt tegenstanders lokken door te roepen, stil blijven om onopgemerkt te blijven, of per ongeluk paniek zaaien wanneer iemand begint te gillen uit angst voor een naderende vijand. Dit leidt tot chaotische en vaak hilarische momenten die normaal enkel voorkomen in een game waar je met vrienden speelt. Je merkt hier dan ook sneller dat spelers blijven hangen in de lobby, simpelweg omdat iedereen gezellig met elkaar blijft praten.
Dood is nooit ver weg
De moeilijkheidsgraad ligt door het originele concept flink hoog. Vaak volstaat één kogel om uitgeschakeld te worden. Hoewel dit in eerste instantie streng aanvoelt, past het goed bij de sfeer van het spel: je wordt gedwongen om voorzichtig en precies te zijn. Wie roekeloos met brandende zaklamp een gang in rent, ligt binnen enkele seconden omver. De besturing is ook even wennen. De linkertrigger activeert de zaklamp en niet het richten. Spelers die uit Call of Duty of Battlefield komen, zullen hier moeite mee hebben. Na een tijdje went het, maar zelf maakte ik regelmatig de fout door per ongeluk de zaklamp aan te zetten.
Gelukkig biedt Midnight Murder Club meerdere modi om de spanning fris te houden. De klassieke modi zoals Free for All en Team Match leveren de verwachte chaos of juist strategische samenwerking. Toch merk je dat de game dan redelijk snel oud wordt. Je hebt namelijk geen flitsende levels of variatie in omgevingen om het interessant te houden. De echte blikvanger is de modus Wild Cards. Deze introduceert willekeurige kaarten die elk potje volledig veranderen: van grotere zaklampen tot brandende hoofden die je een makkelijk doelwit maken. Dit zorgt voor onvoorspelbaarheid en verhoogt de herspeelbaarheid aanzienlijk. Verfrissend is dat de game zich niet laat verleiden tot cosmetische seizoenscontent. Je kunt nieuwe Wild Cards vrijspelen, maar omdat spelers elkaar toch nauwelijks zien in het donker, is de waarde van cosmetische items beperkt. Dit maakt de ervaring overzichtelijk, maar mist wel de aantrekkingskracht om de game echt lang te blijven spelen.
Vloeken in het donker
De maps verdienen speciale aandacht. Doordat je zicht beperkt is, voelt elke hoek dreigend en blijft oriëntatie uitdagend. Pas na veel speelrondes leer je patronen herkennen en krijg je een tactisch voordeel. Voor nieuwkomers kan dit frustrerend zijn, maar voor doorzetters voelt het ontdekken van de maps juist lonend. Spelers die flink veel tijd investeren, zullen op een bepaald moment zelfs blind door een level kunnen lopen. Een slim detail zijn de subtiele zwevende stofdeeltjes in de lucht. Zonder deze visuele hints zou je echt geen idee hebben wat er gebeurt; nu bieden ze net genoeg houvast om je weg te vinden.
Een groot struikelblok blijft de matchmaking. De spanning valt of staat met echte spelers, maar de servers zijn nog niet stabiel gevuld. Hierdoor komt het vaak voor dat je minutenlang in de lobby moet wachten. Iets meer indicatie van hoelang je nog moet wachten zou hier helpen. De potjes zijn ook redelijk kort, waardoor je soms langer wacht dan dat je daadwerkelijk speelt. Je kunt stemmen van spelers ook onverstaanbaar maken, het scheelt wat gevloek. Maar ik had alweer snel uitgezet, omdat het irritant begon te worden.
Conclusie
Midnight Murder Club is een game met lef. Het breekt bewust met wat we verwachten van het multiplayer shooter-genre. Het dwingt spelers om te overleven in totale duisternis, gewapend met niets meer dan een zaklamp en hun stem. Dat levert unieke spanning, hilariteit en memorabele momenten op. Het past in hetzelfde straatje als Mario Kart: een game die je zo nu en dan aanslingert voor plezier met vrienden (of vreemden). Daar staat tegenover dat het een niche-ervaring blijft. De hoge instapdrempel, de frustrerende matchmaking en het gebrek aan langdurige beloningen maken het op dit moment lastig om spelers op de lange termijn te binden. Midnight Murder Club is niet de nieuwe Call of Duty, maar dat is precies de kracht.