Indie-ontwikkelaar Sometimes You komt deze maand met Grief Like a Stray Dog, een korte interactieve graphic novel die de speler meeneemt naar een klein Russisch dorpje tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het uitgangspunt klinkt interessant: je speelt als Nadia, een dertienjarig meisje dat brieven bezorgt in een tijd waarin elke envelop zowel hoop als wanhoop kan brengen. De game wordt omschreven als een mix tussen stripboek en interactieve ervaring. En de vraag is dan ook: is het de entreeprijs waard?
Een game of een ervaring?
De setting van de game is er één die je niet zomaar vergeet. Het verhaal speelt zich af in een dorp waar de Tweede Wereldoorlog voelbaar is. De mannen zijn vertrokken naar het front, terwijl de kinderen en vrouwen proberen achterblijven. Nadia neemt de taak van haar zieke moeder over en bezorgt de enveloppen van het front aan de dorpsbewoners. Sommige van die brieven brengen hoop, maar vaak genoeg brengen ze slecht nieuws. Het verlies van een geliefde. Het is een onderwerp waar niet iedereen op zit te wachten. Waar sommige gamers willen ontsnappen naar kleurrijke werelden en luchtige avonturen, word je hier geconfronteerd met verlies en pijn. Het is moedig dat een game dit durft, maar je moet bereid zijn om zo’n ervaring te doorlopen. Een vrolijk gevoel zul je na afloop in elk geval niet hebben.
Grief Like a Stray Dog bevat nauwelijks traditionele gameplay. Keuzemomenten zijn schaars en meestal zonder impact. Het is daardoor lastig om de titel echt als een game te bestempelen. Het voelt meer als een stripboek waar je doorheen klikt. Hier en daar kun je een arm bewegen om een brief te verplaatsen of elementen weg te klikken. Fans van graphic novels zijn gewend dat ze met keuzes het verloop of zelfs het einde van een verhaal beïnvloeden. Hier is dat niet het geval. Je zit als speler grotendeels vast aan een vooraf bepaalde route.
Besturing die tegenwerkt
Je beweegt de cursor om elementen te selecteren, maar die cursor begint telkens aan de rand van het scherm. Bij elke nieuwe overgang wordt dit opnieuw gereset, wat redelijk frustrerend kan zijn. Het voelt omslachtig en breekt het ritme. Touchscreen-ondersteuning ontbreekt ook. Waar de game wel weet te overtuigen, is met de visuele presentatie. De game doet denken aan tekeningen die voortdurend in beweging zijn. Deze keuze sluit mooi aan bij het idee dat de game deels gebaseerd is op kindertekeningen en volkskunst. Het resultaat is erg kunstzinnig.
Ook de muziek verdient een compliment. De soundtrack is niet standaard: er wordt gezongen en zelfs gedanst, wat zorgt voor momenten die haast theatraal aanvoelen. Deze combinatie van beeld en geluid laat de game opvallen. Toch blijft de vraag hangen: wat ben ik nu aan het spelen? Ondanks de indrukwekkende presentatie en de moedige thematiek voelt de ervaring wat mager. De speelduur is kort en er ontbreken keuzes die de speler echt bij het verhaal betrekken. Het zware onderwerp wordt wel benoemd en soms krachtig neergezet, maar er ontbreekt diepgang. De visuele stijl en de audio kunnen een simpele gameplay ervaring niet volledig compenseren.
Een unieke artistieke stijl
Grief Like a Stray Dog is een bijzondere titel die laat zien hoe breed het medium games kan zijn. Het combineert elementen van theater, muziek en beeldende kunst in een interactieve vorm die je niet vaak ziet. Tegelijkertijd schiet de game tekort op het vlak van speelduur, gameplay en diepgang. Het verhaal is zwaar, maar wordt oppervlakkig behandeld.
Voor wie houdt van korte, artistieke ervaringen kan dit een interessante titel zijn, maar wie op zoek is naar een meeslepende graphic novel of een game die keuzes en gevolgen belangrijk maakt, zal hier waarschijnlijk niet vinden wat hij zoekt. Uiteindelijk is Grief Like a Stray Dog vooral een mooi kunstproject, maar net geen game die je lang bijblijft.