Elden Ring Nightreign

Na het monumentale succes van Elden Ring was het de grote vraag: wat nu? Blijft FromSoftware trouw aan het openwereldrecept, of durven ze wederom te experimenteren met de formule die hen groot heeft gemaakt? We konden al een kijkje in de keuken nemen met de network test, en met de release van Elden Ring: Nightreign vandaag kunnen we eindelijk flink wat vragen beantwoorden die we sinds die test hadden. Nightreign is geen traditionele Soulslike, maar een hybride tussen coöperatieve survival, Battle Royale, en een remix van een grote hoeveelheid assets van alle FromSoftware-titels. Een spin-off die durft, struikelt, maar toch iets fascinerends weet neer te zettenm mits je het onder zeer specifieke omstandigheden speelt.

Een succesvolle formule?

En om maar meteen met de deur in huis te vallen: Elden Ring: Nightreign is flink anders dan Elden Ring, en dit zal betekenen dat de game spelers in twee groepen gaat verdelen. De eerste groep is op zoek naar de volgende game om zich in vast te bijten na honderden uren Elden Ring. Nightreign legt, net als andere Soulslike-games, weinig uit, en de makers weten 100 uur aan toffe en sfeervolle ontdekking in een ronde van 45 minuten te condenseren. Maar de tweede groep spelers (waar ook nieuwe spelers onder zullen vallen) zal zich extreem gehaast voelen, geen idee hebben wat er allemaal gebeurt, en zich afvragen wat de grote hoeveelheid vijanden, voorwerpen en wapens allemaal betekenen. De game wordt dan ook regelmatig vergeleken met Fortnite, maar Elden Ring: Nightreign neigt meer naar games als Left 4 Dead, Vermintide en Payday. Samenwerking is hier cruciaal, en het is niet een game die je even oppakt voor een enkel potje. Het plezier dat je aan deze game gaat beleven, hangt dan ook 100% af van jouw teamgenoten en tijdsinvestering.

Je speelt op Limveld, een eiland dat aanvoelt als een ‘best of’-compilatie van voorgaande FromSoftware-titels. Over drie dagen, die elk 15 minuten duren, versla je monsters en minibazen, verzamel je loot, en probeer je zo snel mogelijk je karakter sterker te maken om het beste wat deze game te bieden heeft te bereiken: één van de acht nieuwe Nightlords. Deze eindbazen zijn moderne variaties op raids die je kent van MMORPG’s, en passen prachtig in het rijtje favoriete FromSoftware-eindbazen. Als het klikt bij deze eindbazen met een tof team, dan voelt een overwinning heerlijk. De game zit bomvol snelle, maar cruciale last-minute beslissingen, en de honderden uren die je in FromSoftware-titels hebt gestoken, zullen je zeker helpen bij het snel oppakken van Nightreign. Maar die eerste paar uur , zelfs met flink wat uurtjes van de network test onder de gordel, zijn behoorlijk ruw. Soms houd je het nog geen tien minuten vol doordat een andere speler een veel te sterke minibaas aanvalt, of verlies je een grote hoeveelheid XP doordat je door de Ring of Reign (de steeds kleinere cirkel) wordt gepakt terwijl je nog twijfelt tussen twee zwaarden. De ervaring van een ronde wordt bepaald in die eerste paar minuten, en je wilt dan soms ook gewoon opgeven omdat je weet dat het toch niet meer gaat lukken. En dat is jammer.

Acht helden, acht speelstijlen

Waar Elden Ring spelers de vrijheid gaf om hun personage helemaal naar eigen smaak op te bouwen, kiest Nightreign voor een meer gestroomlijnde aanpak. In plaats van het tweaken van punten in diverse statistieken en opties, begin je elke spelronde met één van acht vaste Nightfarers: unieke helden met een duidelijk gedefinieerde speelstijl, uitrusting en vaardigheden. Elke held heeft twee speciale, krachtige aanvallen die je op het juiste moment kunt inzetten. Dit kan echt het verschil maken, spreek uit ervaring, tussen verlies en winst in eindbaasgevechten of om snel door een minibaas heen te knallen. Het levellen staat ook vast, waardoor je snel zult ondervinden hoe de helden zich ontwikkelen, zonder de keuzestress. Deze keuze maakt de game toegankelijker voor nieuwkomers, maar de helft van deze helden is gericht op ervaren spelers, omdat deze vragen om écht inzicht in de spelelementen en vaardigheden.

Wylder, de klassieke allrounder, doet qua balans denken aan de held uit Elden Ring. Met een zwaar zwaard en een klein schild is Wylder geschikt voor bijna elke situatie, zonder ergens echt in uit te blinken. Zijn vaardigheden zijn gericht op mobiliteit en kracht, waardoor hij vaak een veilige eerste keuze is voor wie het spel nog aan het ontdekken is. De Guardian is een wandelende muur van staal met een hellebaard. Deze held levert wat in op snelheid, maar krijgt hier extra verdediging en bereik voor terug. De Duchess schroeft de snelheid omhoog en kan met dolken en lichte bepantsering vijanden snel vanachter verrassen. Ironeye is een boogschutter en werkt perfect als supportklasse. Van een afstand kun je veilig vijanden aanvallen, maar je levert dan alle bescherming in. Deze vier helden bevallen goed, en zelfs Ironeye, die eerst zwaar onderpowered aanvoelt, weet zich al snel te ontwikkelen tot een betrouwbaar teamlid.

Pfff, geen fouten

De andere vier helden komen elk met een mogelijk voordeel en een duidelijk nadeel. Je kunt je hier dan ook weinig fouten veroorloven. De Raider is een tank, maar hierdoor extreem traag. Je moet vertrouwen op juiste timing, voorwerpen die je meer bescherming geven, en hopen dat jouw aanvallen de tegenstander overweldigen. Sommige snelle vijanden zijn dan echt lastig te raken. De twee magische helden, Revenant en Recluse, vragen om het goed beheren van je FP-punten, maar ook extreme timing. Met de Recluse kun je geesten oproepen, zowel verdedigend als aanvallend. Maar doe je dit op het verkeerde moment, dan moet je overleven met een ander wapen dat je hebt gevonden. De Recluse is zwak aan het begin, maar heeft het potentieel om enorm veel schade te doen. Omdat ik net niet geduldig genoeg was met mijn magische aanvallen, liep ik constant tegen het probleem aan dat mijn FP-balk leeg was.

Tot slot is er nog de Executor, een duellist die uitblinkt in één-op-één-gevechten. Sekiro-fans zullen de speelstijl zeker herkennen! Met een katana en een focus op parry’s is dit de klasse voor de reflexmatige speler. Zijn aanvallen zijn snel en precies, en als je zijn vaardigheden goed timet, kun je in je eentje zelfs grotere vijanden uitschakelen. Hij is niet vergevingsgezind, maar voelt ongelooflijk krachtig aan als je hem beheerst. De Executor heeft dan ook een extra kleine levensbalk, waardoor je al snel met één klap eruit kunt liggen. Er valt dus flink wat te ontdekken, en het uitproberen van de verschillende helden zal al snel een aantal uur duren. Je merkt dat FromSoftware de balans goed op orde heeft, en dat is indrukwekkend. Elke held voelt aan als een toffe optie, en ik heb geen combinaties meegemaakt van drie helden die niet werkten.

Hetzelfde eiland, delen gegenereerd

Het eiland blijft voorlopig hetzelfde, en spelers kunnen dus niet kiezen tussen verschillende soorten eilanden. Gelukkig is Limveld groot en zijn er veel hubs met interessante content. De vijanden worden ook elke keer flink afgewisseld, waardoor je op vijandgebied niet snel in een sleur komt. Het kan soms wel erg willekeurig aanvoelen: waar de ene keer een makkelijk monster stond, kan de volgende keer een flinke uitdaging wachten. De loot is ook flink onvoorspelbaar, waardoor er niet meteen een duidelijke strategie is om je helden van betere wapens te voorzien. Het zou helpen als je iets meer hints kreeg over waar je bepaalde wapens kunt vinden, zodat je betere keuzes kunt maken. De wapens hebben ook veel gradaties in zeldzaamheid. Dit valt in de snelheid van de rondes nog wel eens weg en weet je niet of een voorwerp daadwerkelijk beter is. Mogelijk heb ik de beste wapens per ongeluk niet opgepakt. Gelukkig kun je na een potje rustig je uitrusting bekijken om alle details nog eens goed door te nemen.

De hogere snelheid van sprinten, het omhoog vliegen bij kliffen en het makkelijk kunnen klimmen zijn top. Maar bij het standaard springen kom je vaak net niet hoog genoeg. Dit kan aan het leveldesign of de sprong liggen, maar het voelt niet soepel genoeg, zeker als er een muur van gif op je afkomt. Als je levensbalk op nul komt, kunnen andere spelers je reviven door op je in te slaan (dit is niet veranderd), wat thematisch vreemd blijft aanvoelen. Het wordt ook steeds moeilijker naarmate je vaker het leven laat. Veel aanvallen kunnen missen, zelfs van dichtbij. Je moet echt goed targetten. Iets meer hulp daarbij had zeker geholpen.

Grote gaten

Na het voltooien van een aantal rondes verdien je elementen die je kunt toevoegen aan je held om deze sterker te maken. Versla je een eindbaas, dan zijn de beloningen ook beter. Voltooi je meerdere eindbazen, dan krijg je toegang tot cosmetische outfits en extra’s. Dit gebeurt in de hub rondom de bekende ronde tafel, maar hier vallen de grootste gaten van Nightreign op. De beloningen zijn niet erg interessant, de cosmetische items laten lang op zich wachten, en elke held heeft weliswaar een verhaal dat je vrijspeelt in een journal, maar dit is niet meer dan een kort stukje tekst. De elementen die je held moeten verbeteren zijn erg specifiek, waardoor het moeilijk is in te schatten of een +1 ergens écht verschil maakt.

Het zoeken naar andere spelers duurt, zelfs op de eerste dag, lang. Je moet soms flink wachten op twee andere spelers, wat een grote zorg is voor de toekomst. Lag, zwevende karakters, vijanden die verdwijnen, je komt het allemaal tegen. En dat wil je niet in een game die zo leunt op timing en precisie. Vergeet luxe matchmaking: er is geen crossplay, geen duo’s, en geen voicechat. In een game waarin timing en samenwerking cruciaal zijn, kun je dus enkel hopen dat een willekeurige teamgenoot begrijpt wat je bedoelt. Het pingsysteem werkt gelukkig wel goed, maar het blijft een raadsel waarom je niet optioneel met elkaar kunt praten. De game solo spelen is door de hoge moeilijkheid echt alleen weggelegd voor een klein groepje fanatiekelingen.

De perfecte DLC

Elden Ring: Nightreign is een ambitieus zijspoor. Als de sterren goed staan: jij en twee vrienden, dezelfde console, geen plannen voor de komende paar uur, dan is het magisch. Je hebt geweldige klassen zoals de Guardian of Executor, met een Sekiro-achtig parrysysteem, en een prachtig sfeervolle wereld. Maar als ook maar één stukje ontbreekt, zakt de toren als een pudding in elkaar. Wie op zoek is naar een klassieke Elden Ring-ervaring, zal deze game snel overslaan. Het is dan ook een grote verrassing dat dit geslaagde experiment als losse game wordt uitgebracht, en niet als betaalde DLC voor een kleiner prijsje. Want dan hadden we dit waarschijnlijk bestempeld als de beste uitbreiding ooit voor een game die al door velen als een meesterwerk wordt gezien.