Dino Topia combineert het beste van twee werelden: de roguelite-opzet van Cult of the Lamb en het trainen van dino’s uit Jurassic World. Een sandbox roguelite die zich afspeelt in een weelderige, prehistorische jungle vol tamme dinosaurussen klinkt dan ook als een tof concept. Het idee om een dorp op te bouwen, land te verbouwen en te vechten met een steeds groter wordende groep dinosaurussen spreekt al snel tot de verbeelding. In de praktijk blijft Dino Topia echter steken in de simpliciteit. We hebben hier te maken met een attractiepark waar de dino’s netjes achter de tralies blijven en er eigenlijk weinig spannends gebeurt.
Een frisse uitstraling
Grafisch maakt de game een uitstekende eerste indruk. De 2D-sprites zijn haarscherp, gedetailleerd en soepel geanimeerd. Kleuren zijn levendig en het geheel oogt strak en consistent. Toch valt op dat de stijl een redelijk “kiddy” uitstraling heeft. Dit zorgt voor een charmant en toegankelijk uiterlijk, maar zal daardoor ook wat mensen afschrikken die liever een stoerdere setting zien. De opbouw van de levels leunt sterk op de herkenbare formule van Cult of the Lamb, waarbij er telkens kleine arena’s zijn die je van vijanden en andere gevaren moet ontdoen. Dino Topia voegt helaas zelf weinig nieuws toe aan deze succesvolle formule.
Onder de fraaie presentatie laat de technische kant nog flink wat te wensen over. De game vraagt opvallend veel van je hardware, zonder dat er visueel spectaculaire scènes tegenover staan. Maar het meest irritante zijn de periodieke haperingen in het geluid, vermoedelijk veroorzaakt door een geheugenfout, die tijdens mijn gehele playthrough voorbij kwamen. Hoewel dit geen directe impact heeft op de gameplay, vermindert het wel het gevoel van afwerking en polish die je zou verwachten.
Herkenbaar, maar weinig vernieuwend
De gameplay bestaat uit het uitbreiden van je nederzetting, het verzamelen van dino’s en resources, en het verslaan van vijanden tijdens korte expedities. De roguelite-elementen zijn simpel en bieden weinig uitdaging, zelfs wanneer de moeilijkheidsgraad stijgt. Vijanden zijn voorspelbaar en eindbazen vertonen makkelijk herkenbare patronen. Hierdoor ontbreekt de spanning die een roguelite normaal gesproken heeft. Voor jongere of minder ervaren spelers kan de lage instapdrempel aantrekkelijk zijn, maar wie zoekt naar tactische diepgang of uitdaging, zal hier al snel teleurgesteld worden.
Een belangrijk onderdeel van de gameplay is het verzamelen van materialen om nieuwe gebouwen te plaatsen, dinosaurussen uit te broeden en gewassen te planten. Deze loop kost de speler al redelijk wat tijd, maar wordt helaas verder verlengd door wachttijden voor de vele dino’s en nieuwe gebouwen die je moet onderzoeken. Tijdens het wachten zijn er weinig activiteiten beschikbaar. Er is de mogelijkheid om de jungle in te trekken voor extra resources, maar toch voelt het wachten kunstmatig en geforceerd aan. Met name doordat je juist vaak de upgrade nodig hebt om je dino’s sterker te maken voor de volgende expeditie.
Dino’s als arbeiders
Eén van de sterkere elementen is het beheer van je groeiende groep dinosaurussen. Al snel beschik je over een flink aantal helpers die zelfstandig bijdragen aan het verbouwen van gewassen en het onderhoud van je nederzetting. Dit zorgt voor een gevoel van vooruitgang en vermindert de noodzaak om repetitieve taken handmatig uit te voeren. Het nadeel is dat deze automatisering de speler nog minder prikkelt om actief betrokken te blijven bij het bouw- en beheerproces, waardoor je je soms afvraagt wat je eigenlijk nog wel moet doen.
Het vechtssysteem is functioneel maar oppervlakkig. De nadruk ligt op het snel afvuren van projectielen, zonder dat er sprake is van diepgaande tactieken of strategische variatie. De compacte levelstructuur beperkt de mogelijkheden voor gevarieerde confrontaties. Je hoeft hier weinig te bewegen en vijanden overladen met projectielen is dan ook vaak de enige tactiek. Het combineren van upgrades tijdens runs is in eerste instantie interessant, maar ook hier treedt de herhaling snel op, waardoor de motivatie om meer gevechten te doorlopen snel afneemt.
Conclusie
Dino Topia heeft een aantrekkelijke visuele stijl en een thema dat op papier tot de verbeelding spreekt. Toch ontbreekt het aan creatieve risico’s en vernieuwende gameplay-elementen. De overeenkomsten met Cult of the Lamb zijn onmiskenbaar, maar het ontbreekt aan de unieke invulling die nodig is om spelers enthousiast te maken. Voor de jongere speler die vooral op zoek is naar een toegankelijke en ontspannen ervaring, biedt deze titel een beperkte maar vermakelijke speelervaring. Voor de meer ervaren gamer is het aanbod te oppervlakkig en kun je beter Cult of the Lamb nog maar een keertje opstarten.