Ik speel graag nieuwe games. Geen copy-paste shooters, geen jaarlijkse sportupdate, maar iets dat ik nog niet eerder heb gezien. Vaak is het niet een compleet succes, maar af en toe kom je een pareltje tegen dat je weken bijblijft. Dreams of Another lijkt op papier precies zo’n titel te kunnen zijn. Een indieproject vol lef; unieke technologie, een mysterieus verhaal en een schietgameplay die iets nieuws brengt. De eerste beelden deden me sterk denken aan The Unfinished Swan met een vleugje Dreams van Media Molecule. Maar is het resultaat een ware droom of een volledige nachtmerrie? Dat lees je hier.
Van fris naar frustrerend
De game trapt sterk af. Je wordt zonder context in een wereld vol zwevende deeltjes en rare objecten gegooid. Alles is opgebouwd uit wolkjes, zogeheten point clouds, die tot leven komen wanneer je erop schiet. Alles wat beweegt of niet beweegt moet je dan ook op schieten. Alles wat blauw is: schieten. Alles wat je niet begrijpt: schieten. Maar na tien minuten realiseer je je dat dat ook meteen het hele concept is. De momenten waarop je preciezer moet mikken, op die blauwe wolkjes of vliegende voorwerpen, denk je eindelijk: de game heeft iets meer te bieden. Maar helaas, meer dan dit wordt het niet.
Wat begint als een intrigerend kunstproject verandert al snel in heel veel repetitie. Je schiet niet uit spanning of strategie, maar omdat je niets anders kunt doen. Waar ik in het begin dacht een dromerige ontdekkingsreis te beginnen, voelde het na een uurtje meer als een shooter waarbij je als een dronken iemand overal rondschiet.
Structuur van een nachtmerrie
Het verhaal en de visuele ervaring zouden dan de redding kunnen zijn. De structuur van Dreams of Another is erg origineel. Je start midden in een scène over een soldaat die te bang is om te schieten, en plots beland je terug in het hoofdmenu. Dat is op zich een tof idee: het benadrukt het gevoel dat je van droom naar droom springt. Alleen jammer dat het in de praktijk vooral voelt alsof elk level halverwege wordt afgekapt. Je bouwt nauwelijks momentum op; als je eindelijk het gevoel hebt dat de game op gang komt, word je er weer uitgezogen.
Het gevolg is dat je nooit echt een hoofdstuk afsluit of een gevoel van voortgang krijgt. Je blijft hangen in fragmenten, alsof iemand continu je game op pauze zet terwijl jij nog probeert te begrijpen wat er eigenlijk gebeurde. En dat is precies wat je niet wilt bij een verhaal dat moeilijk is om te begrijpen.
Filosofielessen
Helaas zijn het schrijfwerk en de dialogen verschrikkelijk. De voice-acting is houterig, traag en klinkt alsof iemand ChatGPT heeft gevraagd een toneelstuk over oorlog en filosofie te schrijven. Soldaten die niet willen vechten, mannen in pyjama’s die existentialistische monologen starten, clowns die ineens iets over verlies roepen, het is zo pretentieus dat het bijna kunst wordt. Bijna.
De game probeert grote thema’s aan te snijden: schuld, identiteit, pacifisme, het verwerken van trauma’s. Op zich dapper, maar de manier waarop dit gebracht wordt is vreemd. Het voelt alsof de ontwikkelaar vooral iets wilde zeggen, zonder echt na te denken of anderen dit zouden begrijpen.
Clowns, mollen en vliegende putdeksels
Artistiek gezien is Dreams of Another een bizarre achtbaan. In de ene droom wandel je door een pretpark vol clowns en opgeblazen ballonnen, in de volgende zweef je langs ondergrondse tunnels met zingende mollen en vliegende putdeksels. Er zijn willekeurig woorden uit een hoed getrokken en de ontwikkelaar heeft er iets van proberen te maken. Kunst mag vreemd zijn, maar zelfs kunst heeft een soort logica nodig. Hier is die logica ver te zoeken.
Het resultaat is dat je als speler voortdurend afvraagt wat je eigenlijk aan het doen bent. Wat betekenen deze werelden? Waarom ben ik hier? Wat wil de game me vertellen? Misschien is dat juist de bedoeling, dat je zelf betekenis moet geven aan de chaos. Maar als alles betekenisloos voelt, blijft er weinig over om te interpreteren.
Techniek versus ervaring
Het ironische is dat de techniek indrukwekkend is. De point cloud-stijl zorgt voor prachtige, dromerige beelden. De game draait soepel, laadt snel en oogt als een digitaal schilderij dat constant in beweging is. En dat is zonde, want met een beter uitgewerkte structuur had hier echt iets bijzonders kunnen ontstaan. Een soort spirituele opvolger van The Unfinished Swan met meer actie.
De soldaat en de man in de pyjama, de twee hoofdpersonages, zijn bovendien vreemde keuzes. De één praat in clichés, de ander in raadselen. Het enige wat ze gemeen hebben, is dat je ze allebei snel beu bent. Met zijn speelduur van zo’n zeven tot acht uur duurt Dreams of Another veel te lang. Een uur of drie was genoeg geweest om het idee over te brengen. Nu wordt de herhaling pijnlijk voelbaar, en ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat veel spelers het eerste hoofdstuk überhaupt afronden.
Te kunstzinnig
Dreams of Another is een game die ik helaas niet kan aanraden. Er zit een idee in dat beter tot zijn recht was gekomen in een andere game. De technologie is interessant, de visuele stijl kleurrijk, maar alles daarbuiten werkt tegen. Het is een game met één interessant gameplay-element dat ik graag in een ander verhaal had gezien. Nu is het niet meer dan een vreemde droom die te lang duurt, te weinig zegt en te vaak zichzelf herhaalt.