Er zijn onderhand een groot aantal Japanse RPGs die succesvol de overgang hebben gemaakt naar het westen. Final Fantasy, Monster Hunter en Dragon Quest zijn niet meer weg te denken, maar het strategische RPG genre blijkt de overgang wat moeilijker te maken. Dit betekent zeker niet het genre niks te bieden heeft. Fire Emblem en Final Fantasy Tactics hebben het genre op de kaart gezet en met moderne pogingen zoals Valkyria Chronicles krijgen we gelukkig hier ook toegang tot de pareltjes die het genre te bieden heeft. Eén van die pareltjes is de Disgaea serie. Disgaea 5 was voor velen de beste in de serie en met Disgaea 6: Defiance of Destiny liggen de verwachtingen hoog. Waar deel vijf op de Playstation 4 en de Nintendo Switch verscheen, komt het zesde deel dit keer alleen maar uit op de Nintendo Switch. Is dit een teken dat de ontwikkelaar minder vertrouwen heeft in het zesde deel?
Een groep interessante personages
In de Disgaea spellen hebben we te maken met een strategische RPG waarbij je diverse personages aanstuurt op een groot bord. Het doel is simpel: alle vijanden op het bord verslaan. Je geeft de personages opdrachten en elke beurt zijn er een gelimiteerd aantal stappen en acties die je kunt uitvoeren. Elk personage heeft zijn unieke aanvallen, statistieken en met elk level een ander bord is er een hoop strategie en tactiek te vinden. Maar waar een gemiddelde strategie game hier genoegen mee zou nemen, gaat Disgaea een stap verder. Het maximum level is gestegen naar 99.999.9999 en zijn er een groot aantal extra systemen te vinden die je moet balanceren. Dit zorgt ervoor dat, meer dan ooit te voren, Disgaea 6 begint te neigen naar een pure management game in plaats van een actievolle strategie titel. De serie heeft altijd net anders willen zijn dan de rest. Dit zorgt ervoor dat zowel nieuwkomers als fans elke keer weer verrast zijn door de veranderingen, vernieuwingen en toevoegingen. Dit is enorm belangrijk om te weten voordat je begint. De ontwikkelaar verwacht dat je tientallen uren zult steken in deze game en elk systeem wilt doorgronden, buigen en zo nodig breken.
Maar voordat we dieper duiken in de diepe en complexe gameplay, hebben we hier met een erg simpel verhaal te maken. De game draait volledig om de jacht op de god van destructie door het hoofdpersonage Zed. Zed is een doodnormale zombie en zou totaal niet bezig moeten zijn met de vernietiging van een god. Bijgestaan door zijn ondode pug ,Cerberus, weet Zed met elk gevecht een beetje sterker te worden. Een zombie kan niet sterven, waardoor ook met elke dood Zed weer weet terug te keren. En zoals je al merkt, is het verhaal niet de kracht van de game, maar de personages. Eén van de eerste gekke personages die je tegenkomt, is een enorm rijke koning die alles oplost met geld en dit zorgt meteen voor een hoop leuke gesprekken. De ontwikkelaar heeft de game perfect weten te vertalen en de stemacteurs hebben een topprestatie afgeleverd. De humor en de gekke personages en hun avonturen zijn hierdoor erg leuk om mee te maken. Een mooie bonus is dat de meeste personages die je tegenkomt ook meteen kunt inzetten in je strijd tegen de god van destructie.
Het spel speelt zichzelf
De game weet de speler netjes langzamerhand de verschillende systemen te introduceren. Je commandeert namelijk een groep personages elk met hun eigen wapens, aanvallen en afstanden die ze kunnen afleggen. Je kunt aangeven waar ze heen moeten lopen en aangeven welke actie ze moeten uitvoeren. Dit kun je voor alle personages doen, waarna vervolgens deze acties allemaal worden uitgevoerd om vervolgens de beurt te geven aan de tegenstander. Je kunt het bord ook laten veranderen door bepaalde kristallen aan te vallen en kun je personages en kratten optillen en gooien, wat een hoop leuke tactieken oplevert. De game geeft de indruk dat je een hoop moois kunt verwachten. Maar de eerste paar keer dat het niet lukt om een level te voltooien, kom je erachter dat er nog veel meer is om te leren. En de eerste les is dat grinden hier zeker onderdeel is van het spel. Alle systemen zoals het aanpassen van wapens, vaardigheden en aanvallen, het “valsspelen” bij de cheat shop om de beloningen na elke ronde anders te verdelen, het oproepen van een senaat om je toegang te geven tot nieuwe personages of het veranderen van bepaalde regels, draaien allemaal om het grinden betere resultaten op te laten leveren. En dit is het punt waar de ontwikkelaar een keuze heeft gemaakt waardoor de game een stuk minder leuk is geworden.
Het auto-battle, auto-repeat en demonische intelligentie automatiseert het spelen van de gevechten. De computer neemt over en voert de meest logische stappen uit. Hierdoor hoef je zelf deze strategische beslissingen tijdens de gevechten niet meer te nemen en kun je ook op deze manier het spel uren achter elkaar aan laten staan om wat progressie te maken. Je zou eerst verwachten dat dit meer een leuke bonus is en de ontwikkelaar juist aardig is tegen de speler om het grinden aangenamer te maken. Maar in plaats van het grinden te verminderen, verwacht de ontwikkelaar dat je volledig gebruik maakt van dit systeem en de demonische intelligentie geeft je zelfs de mogelijkheid om de keuzes die de computer voor je maakt meer naar jouw smaak te programmeren. Je bent nu meer aan het kijken hoe het spel zichzelf speelt dan dat je zelf het speel spelt. De ontwikkelaar probeert hiermee meer de focus op de systemen rondom de gevechten te plaatsen, maar bereikt hierdoor juist het tegenovergestelde. De interesse om de systemen te doorgronden is nu ver te zoeken.
Grafisch een stap vooruit en achteruit
De serie is vanaf het begin een 2D game geweest met een 3D effect om je als speler beter overzicht van het speelveld te geven. En waarbij alle personages op het bord in het vijfde deel 2D waren, bevat het zesde deel nu 3D modellen voor alle personages. Dit was zeker niet een noodzakelijke toevoeging, maar dit zorgt wel voor een betere aansluiting op de 3D wereld van de levels. Helaas heeft dit wel wat impact op de prestaties van het spel. Als er veel op het scherm gebeurt, komt er nog wel eens een hapering voor. Gelukkig bevat de game een optie om de prestaties te balanceren, maar je zou dit niet verwachten van een game met niet al te veel op het scherm. Gelukkig bevat de game nog wel tal van 2D illustraties. Het roept wel de vraag op waarom de game niet gewoon in 2D is gebleven. Zeker met de Nintendo Switch als enige platform.
Disgaea 6: Defiance of Destiny is een enorme game met honderden uren gameplay. Hoewel de vele systemen interessant op elkaar aansluiten en anders zijn dan vele andere titels, voelt het op sommige momenten wel erg complex aan voor een game waar grinden centraal staat. De keuze om veel systemen te automatiseren is de verkeerde geweest. Als speler ben je veel minder geïnteresseerd in hoe je het beste kunt halen uit de verschillende interessante personages. Het gebeurt niet vaak dat de personages zo goed uit de verf komen en de humor ook nog eens super netjes aankomt met de vertaling. Spelers worden hier in twee kampen verdeeld. De spelers die de systemen volledig willen ontleden en de perfecte setup willen creëren, zullen enorm veel halen uit deze titel. Maar zoek je wat meer actie, dan heeft de ontwikkelaar deze haast volledig uit deze titel weten te verwijderen.
Origineel artikel gepubliceerd op: www.evilgamerz.com